معماران معاصر،تجزیه تحلیل آثار

در این سلسله‌نشست‌ها که از سوی دفتر معماری و توسعه شهری تهرنگ و با حمایت شهرداری ناحیة یک منطقة یک تهران و فرهنگسرای نیاوران برگزار می‌شود، مریم کهنسال نودهی و کاوه فولادی‌نسب به معرفی معماران معاصر و تجزیه‌وتحلیل اندیشه‌های آنان در خلال بررسی آثارشان می‌پردازند.

سلسله‌نشست‌های بررسی اندیشه‌ها و آثار معماران معاصر جهان در شش جلسه هفتگی مستمر در روزهای شنبه و در سالن گوشه فرهنگسرای نیاوران برگزار می‌شود و در هر جلسه اندیشه‌ها و آثار دو معمار مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد.
 
اولین جلسه از این سلسله‌نشست‌ها به بررسی آثار فیلیپ جانسون (برنده جایزه معماری بین‌المللی پریتزکر در سال 1979) و لویی باراگان (برندة جایزة معماری بین‌المللی پریتزکر در سال 1980) اختصاص دارد و روز شنبه اول بهمن برگزار خواهد شد. ساعت شروع جلسه 17:30 است.
در این جلسه علاوه بر بررسی آثار این دو معمار، نطق ویژة آنان هنگام دریافت جایزة پریتزکر توسط افشین هاشمی و باران کوثری قرائت خواهد شد.

مرکز رسانه های بین المللی فونیکس



مرکز رسانه های بین المللی فونیکس برای فعالیت های رسانه و اداری و تجاری در آمریکا طراحی شده،پوسته ی منحنی وار این مجموعه از نوار موبیوس الهام گرفته شده،نواری بدون ابتدا و انتها که به دور فضای آتریوم مانند مجموعه می پیچد.


سازه ی شبکه ای فلزی دیواره های شیشه ای مجموعه را در بر میگیرد،این دیواره های شیشه ای نور لازم را به بهترین نحو به فضای داخلی مجموعه هدایت می کنند.

کنترل نور در فضاهای مختلف مجموعه


در حالی که اتاق های مجزا در داخل مجموعه که به نور احتیاج کمتری دارند،به خوبی از دریافت نور اضافی محافظت می شوند.


مجموعه به گونه ای طراحی شده که بیننده با قرار گرفتن در طبقات مختلف و هنگام عبور از پلکان،

ارتباط بصری مناسبی با پارک چائویانگ که در نزدیکی مجموعه قرار دارد،داشته باشد.

  نگاهی به مجموعه و محوطه اطراف


فرم کلی مجموعه


عمارت منوچهر خان کلبادی




این بنا حدود 120 سال پیش به دستور سردار جلیل از امرا ارتش وقت ساخته و به نام فرزند بزرگش امیر نصرت شکوه نظام،به امیریه معروف شد،امیر نصرت در جوانی فوت نمود و سردار بنا را به فرزند وی،منوچهر خان بخشید. منوچهر خان کلبادی که بعد ها از ملاکین منطقه و زمانی نیز نماینده مردم ساری در مجلس شورای ملی بود در سال 1352 دار فانی را وداع گفت،این بنا در سال 1370 در اختیار سازمان میراث فرهنگی کشور قرار گرفت که با مرمت و بازسازی به اداره میراث فرهنگی مازندران تبدیل شد.













سبک معماری این ساختمان از تکایای دوره ی قاجاری برگرفته شده و دو بخش اندرونی و بیرونی دارد.بنای اصلی این عمارت در بخش اندرونی در دو طبقه و یک زیرزمین احداث شده و هر طبقه دارای یک شاه نشین و اتاقهای دو طرفه است.








شاه نشین طبقه دوم از زیباترین اتاقهای این عمارت است و جای جای آن یادآمد شیوه های هنرهای تزئینی دوره قاجاری است.مصالح ساختمانی این بنا شامل چوب و آجر و بام آن بصورت شیروانی و سفال پوش میباشد.




خصوصیات کلی فرم ابنیه سنتی منطقه شامل شش مورد زیر است :
الف- بام ساختمان ها بصورت شیبدار
ب- ایوان و یا غلام گرد در اطراف ساختمان
ج - شکل ساختمانها بصورت برون گرا
د - عدم وجود زیرزمین
ه ـ کف طبقه ی همکف بالاتر از سطح طبیعی زمین


  


 تصاویر: انجمن علمی معماری دانشگاه مازندران


برای مشاهده تصویر بزرگتر روی پلان کلیک کنید

بازار های ایرانی




بازار ایران با ویژگى‌هاى خود همیشه زبانزد جهانیان بوده و نام آن به همه زبان‌هاى جهان درآمده و چنان مشهور شده است که صحنه‌هاى بزرگ و چشمگیر در افسانه‌ها و داستان‌ها به‌خود اختصاص داده است.

پدید آمدن رسته و گردآورى کالاهاى مشابه در دکان‌هاى نزدیک به‌هم و در یک بازار با تیم و سرا معلول همین نظام خاص پیشه‌ورى و سوداگرى ایرانى است که برخلاف نقاط دیگر جهان به خریدار فرصت مى‌دهد تا خواسته و کالاى مورد نظر خود را به ارزان‌ترین بها و به نحو دلخواه، بى‌عیب و متناسب با اقتصاد خانواده خود تهیه کند.




بازار ایران به این ترتیب و با این نظام پاى گرفت و در کنار همه مجموعه‌ها و جاده‌هاى شهرى و روستایی، نزدیک میدان و بنگاه‌ها با گرمابه و سراى خانه خدا و خان‌هاى بندگان خدا، رشته‌هاى گرانبهاى شهر را به هم بافت.

در روستاها و گاه‌گاه در شهرهاى کوچک و بزرگ بازار در یک‌جا ثابت نمى‌ماند و محل‌هاى خاص و روزهاى خاص داشت و به همین جهت در کنار اغلب شهرها جایى به‌نام بازار گاه هنوز بر جاى است و کمابیش روزهاى معینى را به بازار اختصاص مى‌دهند و مردم شهر و روستاها کالاى خود را در آنجا و در آن روز عرضه مى‌کنند. خرید و فروش در بازارهاى روز گاهى هنوز هم به‌صورت پایاپاى انجام مى‌شود.



صل کلمه بازار خیلى قدیمى است. بازار محل اجتماع، محل دادوستد، کانون شورش‌ها و اعتصاب‌ها، سیاستمدارى‌ها، محل پخش اطلاعات، مراوده، آشنایى و گاهى‌اوقات نقش مکانى امنیتى را نیز ایفاء مى‌کرده است. در جشن‌ها بازار را چراغانی، آینه‌بندى و آزین‌بندى مى‌کردند.

در شهرها، بازارچه نیازهاى یک محله را برطرف مى‌کرده است. بازار در مرکز شهر بوده و همه چیز در آن یافت مى‌شده ولى بازارچه‌ها دکان‌هایى مربوط به خرید مردم محل داشته و براى خرید و فروش کالاهاى اصلى به بازار بزرگ مى‌رفته‌اند.


بازار سرپوشیده چه در شهرهاى همسایه کویر و چه در آبادى‌هاى نمناک و سرد شمال و باختر ایران هنوز هم مناسب‌ترین محل براى پیشه‌ور و خریدار ایرانى است و اگر چه احداث خیابان‌ها و بولوارهاى وسیع و نو تا اندازه‌اى پیشه‌وران را از بازار به خیابان کشیده است باز هم با کمى ژرف‌نگرى این واقعیت آشکار مى‌شود که بازار محل کسب ایرانى است و بس.

در شهرهاى بزرگ، میدان شاه یا میدان مرکزى شهر، جاى بنگاه روستاها را مى‌گرفت و در پیرامون میدان اغلب بازارهاى بزرگ و معتبر ساخته مى‌شد. بازار سه یا چهار طرف میدان دور مى‌زد و به‌وسیله ایوانی، با میدان مربوط مى‌شد و گاهى در محل تقاطع آن چهار سویى احداث مى‌کردند که خود مرکز ارتباطى چهار بازار یا قیصریه بود. از نمونه‌هاى بسیار زیباى میدان‌ها، میدان نقش‌جهان اصفهان و میدان گنج‌على‌خان کرمان و میدان خان یزد مى‌باشند که خوشبختانه هنوز برجاى است و متأسفانه نمونه‌هاى دیگر آن مانند سبزه‌میدان تهران، میدان کاشان و امثال آن از بین رفته است.

بازارهاى بزرگ هر یک به‌نام کالاى ویژه‌اى که در آن عرضه مى‌شد یا صنعتگرانى که در آن کار مى‌کردند معروف بود. مانند بازار آهنگران، بازار مسگران و امثال آن.

بعضى بازارها مثل گنج‌على‌خان کرمان و بازار اصفهان، بازار وکیل‌ شیراز با طرح اصلى ساخته شده‌اند. اما بازارى مثل بازار تهران به‌تدریج ساخته شده است.

عناصرى که جزء نیاز بازار بوده است مثل:

- قهوه‌خانه و شربت‌خانه و چاى‌خانه، که اغلب آنها از بین رفته‌اند؛

- خوراک‌پز خانه، محلى براى غذا؛

- مساجد کوچک، حمام و غیره، چون کسبهٔ بازار مؤمن و مسلمان‌ترین مردم شهر بوده‌اند در تمام ارسن‌هاى بازار این عناصر قرار داشته‌اند.